Πασάμπαχτσε

Κάποτε εδώ, στην ασιατική ακτή του Άνω Βοσπόρου, υπήρχαν δύο μικροί οικισμοί: ο παραθαλάσσιος ονομαζόταν İncirliköy (που σημαίνει «το χωριό με τις συκιές» επειδή η περιοχή είχε πολλές συκιές) κι ο άλλος, που ανηφόριζε στην πλαγιά του λόφου, Πασά Μπαχτσέ (επειδή εδώ υπήρχαν τα περβόλια της έπαυλης κάποιου ανώτατου αξιωματούχου που θανατώθηκε το 1648). Εδώ στα ψηλώματα ζούσαν οι Ρωμιοί, αγρότες και καϊκτσήδες οι περισσότεροι. Ενώ οι Μουσουλμάνοι ζούσαν στο İncirliköy. «Συκαί» ήταν ένα από τα ονόματα που είχαν δώσει οι Βυζαντινοί στον κόλπο γύρω από τον οποίο αναπτύχθηκε ο οθωμανικός οικισμός. Οι δύο οικισμοί που συνενώθηκαν γύρω στο 1900 φαίνεται ότι αποτελούσαν ένα μαγευτικό προάστιο. Τουλάχιστον έως τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Σήμερα, όμως, δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί προάστιο αυτό το πυκνοκατοικημένο δημοτικό διαμέρισμα το οποίο, εκτός από όλα τα τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά πολλών παραβοσπόριων συνοικιών, έχει υποστεί και την εισβολή βιομηχανιών. Οι περισσότερες κατασκευάζουν γυαλί. Η γνωστότερη φέρει το όνομα του αλλοτινού μαγευτικού προαστίου, Paşabahçe, κι είναι διεθνώς γνωστή για τα εξαιρετικά αντικείμενα που παράγει. Αλλά η μαγεία του Βοσπόρου και των περιβολιών του έχει χαθεί. Μαζί χάθηκαν και οι παλαιοί κάτοικοι.