Αλάια / Αλάνυα: 52 χαράγματα πλοίων κι ένας σελτζουκικός ταρσανάς
[Οπτικοακουστικό υλικό]

Με κύριο άξονα τα δεκάδες πλοία, σκαριά όλων των ειδών, δικάταρτα, τρικάταρτα, εμπορικά κι αλιευτικά, σκούνες, βάρκες και καΐκια που είναι χαραγμένα σε τοίχους και βράχους γύρω από τον σελτζουκικό Ταρσανά μιας καστροπολιτείας βουτηγμένης στην Ανατολική Μεσόγειο, μιας πολιτείας-κορακοφωλιάς, που υπήρξε ορμητήριο των πιο διάσημων πειρατών της αρχαίας Κιλικίας, ξαναβρεθήκαμε στα νερά ανάμεσα στην Παμφυλία, την Κιλικία και την Κύπρο. Σε μιαν άκρη της οροσειράς του Ταύρου. Βαθιά στην Ανατολική Μεσόγειο.

---

Το αρχαίο Κορακήσιον, βυζαντινό Καλονόρος, σελτζουκικό και οθωμανικό Αλάϊα, σύγχρονο Αλάνυα / Alanya, στα τουρκικά παράλια της Μεσογείου, ανάμεσα στην Αττάλεια / Antalya και την Σελεύκεια / Silifke, είναι ένας εντελώς ιδιαίτερος τόπος. Οι δικοί μας, η τουρκόφωνη Ρωμιοσύνη, ήταν δεν ήταν 350 φαμίλιες, περίπου 1.700 καν 1.800 νοματαίοι (κάτι λιγότερο από το ένα έκτο του συνολικού πληθυσμού) γύρω στα 1900. Όλοι τους θαλασσινοί εξ απαλών ονύχων. Άλλοι δούλευαν στον Ταρσανά / «Τερσανέ», όπου έχτιζαν και πλοία για τον οθωμανικό στόλο, άλλοι ψάρευαν, άλλοι ήταν καπεταναίοι και τσούρμα, κι άλλοι έμποροι. Μετέφεραν ξυλεία κι άλλα προϊόντα στην Κύπρο, στην Συρία, στην Αλεξάνδρεια, στην Σμύρνη. Ποιος να ξέρει πόσα από τα 52 χαράγματα πλοίων έγιναν από τα χέρια τους;

---

Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα πατρογονικά τους το 1924, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης για την Υποχρεωτική Ανταλλαγή των Πληθυσμών μεταξύ νεοσύστατης Τουρκίας και Ελλάδας (1923). Μα οι Πρόσφυγες, τα παιδιά και τα εγγόνια τους γυρίζουν κάθε χρόνο για μερικές ημέρες. Να μην χαθούν οι μνήμες, να μην χαθεί από τα μάτια η Πατρίδα.