Ζώνη και Μικρή Δοξιπάρα Έβρου

Η διαδρομή, είτε από το Διδυμότειχο, διασχίζοντας την λεκάνη του Ερυθροπόταμου, είτε από την Ορεστιάδα, διασχίζοντας την λεκάνη του Άρδα, για να φτάσει κανείς στο ΒΔ άκρο του Νομού Έβρου, γύρω στα επτά-οκτώ λεπτά από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, είναι μία μοναδική εμπειρία. Κυρίως για εμάς τους Νοτιοελλαδίτες, που δεν έχουμε την ευκαιρία να βιώσουμε την απεραντοσύνη των βαλκανικών πεδιάδων. Ένας αυστηρά γεωργικός κόσμος, όπου τα δημητριακά είναι η ευλογία και η λασπουριά είναι η κατάρα. Βαριά κληρονομιά το σύνορο, που διχοτόμησε κατακόρυφα την πεδιάδα, βαριά κληρονομιά και η μακριά εμπόλεμη περίοδος που διήρκεσε ως το τέλος του Ψυχρού πολέμου, αλλά και η πλήρης κρατική αδιαφορία, που έστειλε στη μετανάστευση χιλιάδες Θρακιώτες. Κυρίως από τον Βόρειο Έβρο, το πιο εύφορο κομμάτι της εύφορης Θράκης.

Ίσως να παρέμεναν λησμονημένοι αυτοί οι μικροί οικισμοί, αν δεν είχε αποκαλυφθεί το 2002 ένας εντυπωσιακός Τύμβος της εποχής του Τραϊανού. Οι πέντε άμαξες και τα δεκαπέντε άλογα, που βρέθηκαν θαμμένα κοντά στις καύσεις τεσσάρων μελών μιας πλούσιας οικογένειας Θρακών κτηματιών, προξένησαν το διεθνές επιστημονικό ενδιαφέρον. Όταν και αν δεήσει η πολιτεία να χρηματοδοτήσει το έργο ανάδειξης του χώρου και την δημιουργία τοπικού μουσείου, τα συνοριακά χωριουδάκια όχι μόνο δεν θα χαθούν αλλά θα πάρουν και μία σπουδαία θέση στον κατάλογο των σημαντικών αρχαιοτήτων της Ελλάδας.