Φέρες Έβρου

Η αλήθεια είναι ότι ακολουθώντας τη σύγχρονη Εγνατία –χαραγμένη σχεδόν πάνω στη ρωμαϊκή Εγνατία– περνούμε από τις δυτικές παρυφές της παρεβρίτικης κωμόπολης που δεν έχει τίποτα για να τραβήξει τη ματιά του περαστικού. Ιδίως του βιαστικού περαστικού, ο οποίος είτε ανεβαίνει προς τον Άνω Έβρο είτε ετοιμάζεται να στρίψει προς τα ανατολικά, λίγο πιο πάνω από τις Φέρες, για να φτάσει στα ελληνοτουρκικά σύνορα των Κήπων. Ακόμα κι ένα βραχώδες σημείο στη Β-ΒΔ έξοδο της κωμόπολης, εκεί όπου αρχίζει ένα πυκνοφυτεμένο δασάκι (το Άλσος της Αγίας Παρασκευής) και δίπλα στην Εγνατία (στα δεξιά, ανεβαίνοντας), δεν τραβάει εύκολα το μάτι. Κι όμως εκεί, στέκουν δύο από τις καμάρες ενός Υδραγωγείου του 15ου αιώνα. Αλλά, δεν είναι αυτό το σημαντικό μνημείο των Φερών. Στο κέντρο της κωμόπολης ορθώνεται το καθολικό της βυζαντινής Μονής της Παναγίας της Κοσμοσώτειρας, το σημαντικότερο μνημείο της εποχής των Κομνηνών στην ελληνική επικράτεια. Ακόμα και τρεις πύργοι από τον οχυρωματικό περίβολο σώζονται. Ενώ η θέα στο δέλτα του Έβρου και μέχρι το Βόρειο Αιγαίο είναι εκπληκτική. Ίσως κάποιοι να πουν ότι ακόμα πιο σημαντικό και από την αριστουργηματική αρχιτεκτονική του 1150-1152, που αποπνέει αυτοκρατορική Κωνσταντινούπολη, είναι οι τοιχογραφίες τεσσάρων μελών της δυναστείας των Κομνηνών: ο ιδρυτής της δυναστείας Αλέξιος Α΄ ο Κομνηνός και οι τρεις γιοί του. Κάτι μοναδικό!