Μήδεια

«Έρημος και λιθώδης αιγιαλός, αναπεπταμένος πολύ προς τους βορέας» έγραψε ο Στράβων για τη μοναδική παραλία, που ανοίγεται ανάμεσα σε δύο απότομες πλαγιές της Στράντζας. Εδώ εκβάλλουν δυο μικρά, αλλά ζωηρά, ποτάμια κι ανάμεσά τους ορθώνεται ένας χαμηλός λόφος. Περίοπτος, με θέα τον Εύξεινο. Αυτή είναι η αρχαιοθρακική Σαλμυδησσός. Στα ρωμαϊκά χρόνια μετονομάστηκε Μήδεια και διατήρησε αυτό το, φορτισμένο από τον καιρό των Αργοναυτικών, όνομα σε όλη τη διάρκεια της Βυζαντινής και της Οθωμανικής εποχής και μέχρι τα τέλη σχεδόν του 20ού αιώνα.

Λίγο πριν ανακαλύψουν οι πρώτοι παραθεριστές την απομονωμένη κι άγνωστη «Μίντιε», ο οικισμός, που διατηρεί ακόμα ένα μέρος της βυζαντινής οχύρωσής του, ονομάστηκε Kıyıköy. Ο «έρημος και λιθώδης αιγιαλός» έχει αποκτήσει έναν μόλο, με τον οποίο διαμορφώθηκε ένα καλά προστατευμένο λιμανάκι στα νότια του σκαρφαλωμένου στον λόφο χωριού.

Κανείς δεν θυμάται πια ότι στις αρχές του περασμένου αιώνα, στα 1900, σε τούτο το αφιλόξενο επίνειο της Βιζύης, φοιτούσαν 719 μαθητές και μαθήτριες στο σχολειό που διατηρούσε η ελληνική κοινότητα της Μήδειας με χίλιες θυσίες.