Χατζηγιακουμής (εκδ.), Πατριαρχικά Μουσικά Αρχεία, 1956-1966 (CD 1-15) (2018)
[Βιβλιογραφία]

Χατζηγιακουμής (εκδ.), Πατριαρχικά Μουσικά Αρχεία, 1956-1966 (CD 1-15) (2018)

Από το Κέντρο Ερευνών & Εκδόσεων: Στους δημοσιευόμενους εδώ δεκαπέντε ψηφιακούς δίσκους, με τους οποίους εγκαινιάζεται η Σειρά «Αρχείον Εκκλησιαστικής Μουσικής» (τρίτη μετά τα «Μνημεία» και «Σύμμεικτα»), περιέχεται πρωτογενές υλικό από τα «Πατριαρχικά Μουσικά Αρχεία». Πρόκειται για ζωντανές (ερασιτεχνικές) ηχογραφήσεις, οι οποίες έχουν πραγματοποιηθεί κυρίως στον Πατριαρχικό Ναό, και σε ορισμένους άλλους Ενοριακούς της ευρύτερης Κωνσταντινούπολης. Η συγκεκριμένη επιλογή έχει γίνει από ένα μεγαλύτερο σε όγκο ηχογραφημένο υλικό με βάση κριτήρια ιστορικά, ψαλτικά, λειτουργικά, ακόμη και τεχνικά (ο σχετικά καλός ήχος).

Από το σύνολο των δεκαπέντε αυτών δίσκων, ο πρώτος (CD 1o) περιέχει μέλη από Ακολουθίες σε ενοριακούς ναούς (στο Σκούταρι και στο Μπεσίκτας), οι επόμενοι δέκα (CD 2ο-11ο) μέλη από Ακολουθίες αποκλειστικά στον Πατριαρχικό ναό, και οι υπόλοιποι τέσσερεις μέλη από στοχευμένες εξωλειτουργικές ηχογραφήσεις, ένας (CD 12o) με μονωδιακά του Πρίγγου, δύο (CD 13ο-14ο) με μονωδιακά επίσης του Στανίτσα, και ένας (CD 15ο) με χορωδιακά από εκδηλώσεις σε Αίθουσες του Συνδέσμου Μουσικοφίλων Πέραν.

Στους δίσκους αυτούς, οι οποίοι καλύπτουν μιαν κατά συγκυρία κρίσιμη και μεταβατική περίοδο (τη δεκαετία 1956-1966), ψάλλουν λαμπροί και σπουδαίοι ψάλτες. Και πρώτος ο Κωνσταντίνος Πρίγγος, στα τρία τελευταία χρόνια της πρωτοψαλτείας του (1956-1959). Έπειτα, ο Θρασύβουλος Στανίτσας, στα τρία τελευταία επίσης χρόνια της λαμπαδαρίας του (1956-1959) και σ’εκείνα της πρωτοψαλτείας του (1960-1964). Κοντά σ’ αυτούς, ο Νικόλαος Δανιηλίδης, είτε ως δομέστικος του Κωνσταντίνου Πρίγγου, είτε ως Άρχων λαμπαδάριος (1961-1963), είτε ως πρωτοψαλτεύων (1959-1960, 1964-1965). Ακόμη, ο τότε διάκονος πατήρ Παναγιώτης Τσινάρας, καλύπτοντας καθήκοντα λαμπαδαρίου (1964-1966), και ο Βασίλειος Νικολαΐδης στα δύο πρώτα χρόνια της πρωτοψαλτείας του (1965-1966). Πλειάδα ολόκληρη σε συγκυριακή πράγματι συνύπαρξη και σε ειδική ιστορική στιγμή (αμέσως μετά το 1955). Ψάλτες οι οποίοι υπηρετούν όλοι πιστά τους συντεταγμένους ερμηνευτικούς κανόνες στο ύφος και στην παράδοση της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, αλλά και ταυτόχρονα όλοι με τις ιδιαίτερες, και ενδιαφέρουσες, υφολογικές τους αποχρώσεις. Ο Κωνσταντίνος Πρίγγος, ηγεμονικός και εμβατηριακός, λιτός και δωρικός στη μελισματική του εκφορά, με έμφαση στον τονισμό και στη δυναμική απόδοση του μουσικού και ποιητικού κειμένου, με ουσιαστικό βάθος και πνευματικότητα. Ο Θρασύβουλος Στανίτσας, περισσότερο μελισματικός και ηδύς, αλλά εξίσου έντεχνος και ρυθμοτονικός, ένας μοναδικός στυλίστας, υψιπετής εκφραστής του σύνολου Πατριαρχικού χώρου και της ευρύτερης Κωνσταντινούπολης γενικότερα. Ο Νικόλαος Δανιηλίδης, «ελάσσων» κατά την τάξη, αλλά το ίδιο λαμπρός ερμηνευτής των πατριαρχικών μελών, ευρύσθενος και δυναμικός, πιστός στο δίδαγμα του και δασκάλου του Κωνσταντίνου Πρίγγου. Ο πατήρ Παναγιώτης Τσινάρας, ιδιαίτερα αναλυτικός και ιδιόφωνος, αρχαιοπρεπής, με πλούσιο και βαθύ αίσθημα, παραπέμποντας περισσότερο στο παλαιό ευρύτερο Κωνσταντινουπολίτικο ερμηνευτικό ιδίωμα. Ο Βασίλειος Νικολαΐδης τέλος, λιτός και δωρικός επίσης, εν μέτρω μελισματικός, έγχρονος και ρυθμικός, με ήπιο και διαυγές εκκλησιαστικό ηχόχρωμα, ένας σπουδαίος πατριαρχικός ερμηνευτής ισάξιος των προηγουμένων. Ψάλτες όλοι οι οποίοι υπηρετούν και αναδεικνύουν δραστικά, ως ζωντανό στην περίπτωση άκουσμα, τη μεγάλη ψαλτική παρακαταθήκη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας (και της Κωνσταντινούπολης γενικότερα).