Εκτός των Τειχών

Ονομάσαμε «Εκτός των Τειχών» (ή ‘Extra Muros’) μία πολύ μεγάλη περιοχή που αρχίζει από το Χερσαίο βυζαντινό Τείχος (το Θεοδοσιανό) και εκτίνεται προς τις αλλοτινές θρακικές εξοχές, δηλαδή προς τα δυτικά του πολεοδομικού συγκροτήματος της Κ/Πολης, ενώ οριοθετείται από τον Κεράτιο κόλπο στα βόρεια και τη Θάλασσα του Μαρμαρά στα νότια.

Μέχρι τα μέσα περίπου του περασμένου αιώνα, σε όλη αυτή την περιοχή υπήρχαν προάστια, χωριά και δορυφορικοί οικισμοί, μεγάλες νοσοκομειακές μονάδες μέσα σε κήπους, η παλαιά βιομηχανική ζώνη (όπου και τα βυρσοδεψεία), δασωμένοι τόποι και πάμπολλα νεκροταφεία, μουσουλμανικά και χριστιανικά, τα οποία διαμορφώνουν έως σήμερα μία κατάφυτη λουρίδα κατά μήκος των Τειχών. Αυτή η διακριτή λουρίδα της εκτεταμένης νεκρόπολης χωρίζει την εντός των τειχών βυζαντινή και οθωμανική πρωτεύουσα από τις αλλοτινές εξοχές που έδωσαν τη θέση τους σε δύο πολυάνθρωπους και εξαιρετικά πυκνοκατοικημένους δήμους της τερατώδους μεγάπολης (τον Δήμο Ζεϊτίνμπουρνού / Zeytinburnu ilçesi, προς τον Μαρμαρά, και τον Δήμο Εϊγιούπ / Eyüp ilçesi, προς τον Κεράτιο, όπου υπάρχει και ένα από τα μεγαλύτερα ισλαμικά προσκυνήματα της Πόλης).

Δρόμοι μεγάλης κυκλοφορίας διασχίζουν όλη αυτή την περιοχή, υποβαθμίζοντας ακόμα περισσότερο το φυσικό περιβάλλον, ενώ, κατά μήκος της ακτής του Μαρμαρά, ανάμεσα στο διεθνές αεροδρόμιο Ατατούρκ (που καταβρόχθισε ένα πελώριο κομμάτι της υπαίθρου) και στα Τείχη, τα ξενοδοχεία και τα γιγάντια εμπορικά κέντρα έχουν αποξενώσει τη θάλασσα από την άμεση ενδοχώρα.

Μέσα σε αυτό το άγριο σκηνικό της αποξένωσης, στην αυλή του χριστιανορθόδοξου Αγιάσματος της Αγίας Παρασκευής, του χαμένου ανάμεσα στους αυτοκινητόδρομους, βρήκαμε μια πανέμορφη γάτα. Μια αγέρωχη βασίλισσα, καθισμένη σε γαλάζιο θρόνο (μια σακούλα σκουπιδιών). Την είπαμε Ζηνοβία. Μετά δυσκολίας μας έριξε ένα βλέμμα.